Òfarasögur

Hilsen:
Jæja tá er páskum senn lokid. ì gær páskadag var hid besta vedur, 20 stiga hiti og vid sátum úti og nutum sólarinnar á medan vid snæddum morgunmat og svo seinna um daginn hádegismat, med síld, rúgbraudi, og svo snafs.

Komum heim frá Àrósum eftir ad hafa verid tar sídan á skírdag. Fengum hid besta vedur í Àrósum, og skodudum borgina í hinu besta vedri. Verdur ad segjast eins og er, ad Àrósar komu nokk á óvart, margt um ad vera, og allt annad líf en hér á jósku heidunum tar sem kaffihúsamenningin varla blómstrar. Göturnar í Àrósum idudu af lífi alla 3 dagana sem vid vorum tar og á föstudagskvöld brugdum vid okkur í midbæinn á írskan pöbb og skemmtum okkur frábærlega vel. Ekki laust vid ad tegar vid tókum lestina tilbaka til Esbjerg ad madur fyndi fyrir smá trega ad yfirgefa Àrósa sem getur státad af idandi mannlífi, fallegum strandlengjum, einstakri göngugötu og svo manngerdri skútuhöfn tar sem madur getur setid vid og fylgst med mannlífinu og virt fyrir sér snekkjurnar med einn kaldan sér vid hlid.

Ì gær eyddum vid deginum vid gardyrkjustörf, grasflöturinn sleginn og svo seinna dundadi ég vid ad slípa gamalt bord med slípivél. Inn á milli fékk madur sér eitthvad gott ad snæda eda drekkka, enda sól og bongóblída. Sátum utandyra og eitt skiptid er ég ad teygja mig eftir einhverju á bordinu tegar skyndilega kveda vid miklir brestir og ég sit skyndilega á jördinni innanum leifarnar af stólnum sem ég sat á. Kærastan bókstaflega veltist um af hlátri, vid ad sjá svip minn sem einkenndist af ad vera hissa og um leid forvida hvad sked hafdi. Vid nánari athugun kom í ljós ad stóllinn hafdi einfaldlega brotnad i sundur. Nú er ég ekki nein 240 kg hlunkur, ég er í kringum 90 kg, tannig ad tad var varla hægt ad tala um nein tyngsli í tessu sambandi.

Og svo tegar leid á daginn ákvádum vid á skella okkur í hjólreidatúr nidur á höfn og um leid ad athuga hvort eitthvert líf fyrirfyndist í midborg Esbjargar, en tad var svo sem á bókina lært, varla sálu ad mæta. Skelltum okkur nidur á höfn en á leidinni bættum vid smá loft í dekkin. Og eftir hjólatúr nidur á höfnina sitjum vid tar og fyrir utan lokadan veitingastad til ad kasta mædinni, grípa eina sígarrettu og smá glögg af kók tegar skyndilega kvedur vid tessi rosa sprenging. Vid hrukkum svo mikid vid ad loks tegar vid lítum í kringum okkur sáum vid ad aftari dekkid á hjóli kærustunnar hafdi sprungid og bókstaflegat tæst af. Um tíma leid mér eins og uppáhaldssöguhetjunni minni, Frank Hvam í Klovn, tegar kærastan leit á mig med tessum einstaka svip sem gaf til kynna ad nærvera mín væri nánast spursmál.

Enda ad undanförnu sem mörg "óhöpp" hafa átt sér stad. Eftirá lágum vid í enn einu krampakastinu.

Nú, en tad er sól í dag, en tví midur sit ég heima og vinn ad lokaverkefninu, tad styttist í próf brádlega.

Hilsen