Helgin i hnotskurn

Hilsen.

Jæja tá er tessi helgi ad lokum komin. Oft hafa helgar lidid hratt hjá en af einhverjum ástædum hefur tessi helgi verid nokkud lengi ad lida, en samt fljót tegar upp er stadid. Helgin hófst á föstudegi med tvi ad eg og Robin tölvusnillingur hittumst um kvöldid og settum upp prógramm sem heitir 3D studio max og er trívidarprógramm, samskonar og notad er til ad gera myndir eins og Cars, Finding Nemo og margt fleira, og tá helst i sambandi vid kvikmyndir i dag.

Robin er mikill snillingur og nægir ad geta tess ad tegar vid höfdum hreinsad ymislegt ur tölvunni ad ta tegar kom ad tvi ad setja inn nytt serial number, ad ta skáldadi hann bara i eydurnar og fyllti tær ut med 1111111111111 og viti menn programmid small i gang og er núna virkt sem slíkt. Eftirá tók vid smá tilraunavinna vid prógrammid og eftirá kíktum vid á nálægan bar og lentum i skemmtilegu pizzasamkvæmi og billjard. Verd reyndar ad vidurkenna ad ég er ad verda ansi gódur i billjard.

Gleymdi reyndar ad geta tess ad ég og Lasse erum ad vinna ad heimildamynd um trúboda sem starfa á vegum Kirkju Sjöunda dags adventista, og á föstudeginum fylgdist ég med trúbodunum hálfan daginn, tegar teir gengu um göngugötuna i Esbjerg og kynntu trú sína. Èg hélt hæfilegri fjarlægd frá enda margir hvumpnir yfir tví ad veridi sé ad filma tá. Eftirá fórum vid af göngugötunni og ég fylgist med teim ganga hús úr húsi vid ad kynna trú sína. Èg gat ekki annad en dádst ad tolinmædi teirra og rósemi yfir tví hversu margir syndu bodskap teirra lítinn áhuga. Tetta er teirra köllun og teir sinna henni af eldmódi, og hvern dag ganga teir um jakkafataklæddir, snyrtilega til fara, og i lok dags fara teir heim til sín saman, enda deila teir saman íbúd a vegum kirkjunnar. Tar slaka teir á, ekki fyrir framan sjónvarp, heldur vid bænagjörd og og íhugun yfir guds ordi. Heimili teirra er látlaust, tvær kojur, gömul húsgögn, og föt teirra hangandi a tvottagrind, tilbúin fyrir næsta dag. Eigur teirra eru eingöngu tveir gítarar, sími a vegum kirkjunnar, sem teir nota eingöngu til ad hafa samband vid áhugasama. Yfir jól máttu teir hafa samband vid fjölskyldur sínar i adeins klukkutíma.

Tetta er kannski ekki líf fyrir alla, en svo afturámóti i teirra augum finna teir til med okkar lífi, villuráfandi og án trúar á eílíft líf og syndafyrirgefningu á hæsta degi.

En tetta er áhugavert myndefni og framundan er meiri vinna i febrúar vid heimildamyndina. Hlakka til, enda nybúinn ad klára vinnu vid revíuna frá Brørup. À laugardeginum unnum vid Robin vid ad litaleidrétta og setja inn nöfn teirra sem komu ad reviunni. Eftirá kíktum vid ásamt Kristni og tveimur skólafélögum, Sjúrdi Færeyingi og Jakobi dana, nidur i midbæ og lentum á skemmtilegu djammi sem endadi med billjard á nálægum bar. Um tíma var ég kominn i slíkt spilastud ad ég var kominn med addáendur. Eftirá kíktum vid á nálægan pizzastad, sem tók ekki hid alræmda Dankort, enda var fyrsta hugsun sú ad nætursalan færi bara beint i vasana hjá tessum gaurum.

Ì dag vaknadi ég hress og kátur, og hugsadi gott til glódarinnar, kveikti á bordtölvunni minni, og viti menn, tölvan hardneitadi ad ræsa sig og eftir nokkrar tilraunir tókst tad, en tá var tölvan eins og umferdarljós, kveikti á sér í tíma og ótíma. Tad er ástædan fyrir tví ad ég sit hérna og skrifa tennan texta á Makkann med dönsku lyklabordi.

En snillingurinn mikli er á leidinni og vid ætlum ad reyna ad gera eitthvad vardandi tessi vandrædi med tölvuna.

Tannig hefur mín helgi verid og satt ad segja bara nokkud gód útkoma midad vid helgina tar á undan tar sem madur lá eiginlega í móki eftir heimkomuna frá Ìslandi. En andinn er byrjadur ad blása manni í brjóst, og framundan er vinna, vinna, vinna og aftur vinna.

Og svona til ad kóróna allt hef ég ákvedid ad efna ekki neitt af áramótaheitunum sem madur hefur i gegnum tídina heitid, mér finnst tad besta áramótaheitid ad efna ekki til tess, enda vitad mál ad menn springa a limminu.

Tannig ad ég er sáttur.

Hilsen

'Ur öskunni í eldinn?

Hilsen:

Langt norður í Ballarhafi, næst norðurpólnum liggur eyja með nafngift sem heillað hefur margan landkönnuðinn, í gegnum aldirnar, en seinustu árin heillað margan vegalausan útlendinginn til að setjast að og kynnast bæði land og fljóð og um leið sannreyna sögur þær sem ganga um kvenkosti eyjarinnar. En burtséð frá þessum ekkifréttum, þá búa þar innfæddir sem vanir eru harðræði og kalla ekki allt ömmu sína í flestum efnum. Eyjarskeggir þessir hafa ætíð verið sjálfstæðir í gegnum aldirnar, en síðustu áratugina hefur hallað verulega undan fæti þar sem eyjarskeggjar eru nánast fjötraðir á  klafa skuldasúpu, yfirdráttar, óhóflegs vinnuálags, og um leið takmörkuð samskipti við sína nánustu. Réttlæti þess að vera á þessum klafa er sá að vera maður með mönnum, standast kröfur samfélagsins um að vera í takt við tíðarandann, helst að vera með skuldahalann svo langan að hann kæmist ekki fyrir á síðum Guinness heimsmetabókarinnar. Svo er eyjarskeggjum einnig innrætt strax frá fæðingu að vera standa á eigin fótum, jafnvel í sandkassanum á dagheimilinu að marka strax sinn haug þar. Allt þetta er hluti af sjálfsmynd þess að vera engum háður, fara sínum fram, ráðast á garðinn þar sem hann er hæstur og ekki skeyta nokkru um þó að menn valti yfir mann og annan, í efnishyggjubrölti sínu. Til þess eins að kallast maður með mönnum og sanna fyrir hinum hreysti og karlmennsku sína.

En það er dýru verði keypt að lifa í slíku samfélagi og sem fyrr segir keyra eyjarskeggjar sig áfram á botnlausri vinnu, studdir af bönkum og fjármálastofnunum sem blása fagurgala í eyra eyjarskeggja á meðan vel gengur, en þegar verulega fer að halla undan fæti,  þá er öllu kippt snarlega undan eyjarskeggjanum og honum kastað út í ystu myrkur, þar sem hann stendur ekki lengur undir skuldabyrðinni, afborgunum, kröfunum um að tolla í tískunni, og þar frameftir götunum.

Vissulega hefur það mótandi áhrif á eyjarskeggjann að heyja lífróður hvern dag með vinnuframlagi sínu, til þess eins að komast af, og leggja jafnvel dag og nótt til að framfleyta sjálfum sér og öðrum. En oftast nær staldra menn við, leggja frá verkfærið og hugsa sem svo, er þetta þess virði, að slíta sér nánast út, dag frá degi, tapa kannski af mikilvægum atburðum í lífi fjölskyldunnar, vegna þess að maður er alltaf í vinnunni, bara til þess eins að komast af á lágmarkstöxtum, svo maður geti verslað í Bónus, Toys R' Us, og geta komist klakklaust í gegnum Kringluna með rjúkandi kortið áður en maður þarf að semja við þjónustufulltrúann sinn um hækkun heimildarinnar, svo maður geti stundað sömu iðju að mánuði liðnum.

En þessi lífróður slítur manni hægt og sígandi og að lokum er maður orðinn svo samdauna þessu lífi að annar möguleiki virðist ekki vera í stöðunni. Jú kannski getur maður menntað sig, en þá eru námslánin ekki mikið til að hrópa yfir. En eyjarskeggjanum er ekkert ómögulegt og hann lætur sig hafa það að slíta sér út í vinnu fram til kvölds,  og inn á milli með aukavinnu, til að brúa tekjuleysisð þegar maður situr í kvöldskólanum, til að hlaupa í kvöldskólann til að mennta sig svo hann geti hækkað úr lágmarkstaxta í efri taxtamörk, svona með tíð og tíma. Því allt hefur upphaf og endi.

Eflaust eru menn farnir að gruna um hvaða eyju er að ræða, og kollgátur manna eru réttar, jú þetta er óskalandið 'Island, í hugum margra útlendinga þar sem frjálsræði ríkir, engar styrjaldir og blóðsúthellingar, aðeins villt og fjörugt næturlíf og ef það heillar ekki, þá er náttúran villtari en nokkuð annað með sinni óendanlegu fjölbreytileika.

En fyrir eyjarskeggjann þá er þetta fangelsisvist, þar sem menn lifa í hringrás, skulda, yfirdráttar, efnishyggju, og kröfunni um að vera maður með mönnum. Og til að bæta gráu ofan á svart heyja menn baráttu við langar og dimmar vetrarnætur, þar sem veðurfarið er jafn mislynt og manískt þunglyndi, ógleði og gleði. Og þegar loks tekur að birta í sálinni og í hversdagsleikanum, þá heyja menn enn eina baráttuna, en sú barátta að koamst í burtu í sól og sumaryl, fjarri kulda, fjarri áhyggjum, fjarri samfélaginu, til þess eins að hvíla sig, eftir harðræðið. Svona er líf eyjarskeggjans, ár eftir ár, byggt á hringrás atburða og verknaðar, til þess eins að lifa af sem eyjarskeggi á harðbýlustu eyju Ballarhafs.

Við sem höfum reynt þennan darraðardans horfum á þennan hringdans með undrun og skiljum ekki hvernig við fórum að þessu, á meðan dansinn dunaði, að hafa ekki tapað viti eða heilsu við að stunda þennan villta efnishyggjuhringdans.  Við kveðjum landið með þotugný, kveðjum rok og vinda,kaldar vetrarnætur, kveðjum þessa ómennsku sem ræður ríkjum, þar sem menn eru háðir geðþóttavilja samráðs marga fyrirtækja sem ráða öllu á 'Islandi í dag. Við erum aðeins klukkuverk í lífsverki þessarra manna sem skammta okkur úr hnefa á meðan þeir sjálfir spara ekki við sig. Við dáumst að auðlegð þeirra og efnishyggju og vildum að við gætum sjálf baðað okkur í eigin auðlegð, en til þess að njóta sömu lífskjara og þeir sem halda utan um ólarnar, þarf miklu meira til en 2X24, þar sem allt okkar vinnuframlag er etið upp af skattaálögum. 

Þannig að manni er spurn eftir 12 daga veru á landinu, er þetta ekki bara úr öskunni í eldinn að búa  við þessar ómennsku aðstæður á 'Islandi í dag? Miðað við nýjustu spár þá hækkar matvælaverð um 13%, bensínlítrinn stóð í 139 þegar ég kvaddi landið og framundan er mikið fall á íslensku krónunni. Og til að bæta gráu ofan á svart, þá er von á náttúruhamförum hvenær sem er. Veðurfar fer versnandi með rigningarlægðum og vindlægðum samhliða því sem sumartíminn verður styttri og styttri vegna hlýnun jarðar.

Þið megið kalla mig raggeit, en eftir að hafa verið þarna í 12 daga, þá er Ísland úr fjarlægð séð ekki álitlegur kostur í dag miðað við þróun mála.

Hana nú

Hilsen

Gilli