Sigurvegarar/Champions

Hilsen:

We are red and we are white, we are Danish Dynamite. Þannig hljómaði baráttusöngur þeirra dana sem búa á götunni í Danmörku. Þessi hópur, sem afmarkast af áhugamáli sínu, fótboltanum, tóku nýverið þátt í Heimsmeistarkeppni heimilislausra í götufótbolta. Þar kepput lið frá Hollandi, 'Ukrainíu, Bandarríkjunum, Afríku og víðar að, þó ekki frá 'Islandi, enn sem komið er. Keppt var í Gautaborg og fóru leikar þannig að danir unnu keppnina á bráðabana. Umer að ræða heimildamynd, sem fjallar um hóp manna, sem allir hafa meira eða minna búið á götunni, við mismunandi ástand. Einn þeirra Per hefur búið í 17 ár á götunni og síðastliðin 2 ár á hóteli. 'Aður en að keppni kemur, er fjallað um líf þessa einstaklings, Per, sem á nokkur börn og kvelur hann það mikið að vera í þeirri aðstöðu sem hann er í að geta ekki lifað venjulegu lífi og boðið börnunum sínum í heimsókn. Sýnt er þegar hann hringir í börnin sín og hálfbiður þau um að koma og kíkja á keppnina. Inn á milli á hann í uppgjöri við sjálfan sig og samband sitt við kærustu sína, með hliðsjón af sínum aðstæðum. Heimildamynd þessi var mjög áhugaverð og snerti ákveðna strengi innra með manni, enginn veit hvað átt hefur fyrr en tapað hefur.

Þrátt fyrir misjafnt gengi og um tíma hætta á því að vera rekinn úr liðinu, vegna þess eins að hafa farið á "smá" fyllerí eftir undanriðil, er Per tekinn aftur í sátt af þjálfaranum og liðinu og nær því takmarki að skora bráðabana markið og tryggja um leið liðinu bikarann.

Heimildamyndin endar síðan á því að hið sögufræga lag Queen, We are the champions er spilað og Per og kærastan Elisabeth ákveða að halda áfram þrátt fyrir mótlætið í lífi Pers um leið og þau horfa yfir lokaathöfn keppninnar.

Við erum öll sigurvegarar, á hverjum degi erum við að vinna sigra yfir okkur sjálfum, þó okkur finnist það ekki, en samt erum við smátt og smátt að bæta tilveru okkar með smásigrum okkar, í hvaða formi sem það nefnist, það þarf ekkert að tilgreina það, við þekkjum öll okkar eigin afrek.

Hilsen

 

We are red and we are white, we are Danish Dynamite. This was the cry that the competitors in the World Match of  Homeless Streetfootball sang before they entered to play agianst teams from Netherlands, USA, Africa and many other nations. This group of danish football enthusiastics had been preparing for this moment, by training under the supervision of their trainer, and while doing so pledged not to drink and smoke while trying to reach the goal of competiting. This they managed and when they entered the arena they were ready to kick some ass.

This was a documentaryfilm that I watched, which tells the story of these group of homeless individuals who have through many years spent their live in the street without a home to go to. Most of them had been on the streets for many years, and the story of Per, who is in the team is told while they prepare to compete in the finals. He has been living on the street in 17 years and the last years in a hotel. He has a girlfriend, but at the while he is also tackling with his inner self, of not being able to offer her the luxury of a home and security. Also he faces the shame of not being able to invite his kids because of his situation. These and the problems of qutting smoking and drinking while training face him and in a way make his progress slower towards the goal.

And the team of course has both triumphs and failures, but in the end after gone through a ahrd time and manage to enter the finals, Per makes the final goal which secures the danish team a World Championship in Football for the Homeless.

With that victory in hand Per feels confident and decides to give the relationship with his girlfriend a chance despite all odds.

The documentary ends where Per and his girlfriend watch the final evening  of the tournament and the most famous of all songs played in football matches ever, We are the champions by Queen, underlines the fact, that we as human beings are our own champions in our daily life and sorrows, we are always making small victories every day, no reason to give up, just keep on going. We know when we are champions, nobody needs to tell us that we know it.

Bye

Gilly